Czeslaw Milosz, 93

Ngayon ko lang nabalitaan na namatay na si Milosz. Sabi ni Allan. Kumbakit hindi ko nakita sa daily digest ng The New York Times ang balita. 93 siya nang namaalam.

93.

Minsan, nagbibigay ng pag-asa iyon. 23 ako ngayon. 23 lang. 70 taon pa. Kung sakali. Pero kapag ganito: kapapasa lang ng advisory marks ng freshmen (tinulungan na nga ako ni Nikka nung Sabado sa pagwawasto ng objective part ng long test nila), at 14 ang naka-F; 2 lang ang naka-B (highest) sa dalawang sections (59 students), nakararamdam ako ng pagod. Kung aabot ako ng 93, ano kayang pagod ang posibleng maramdaman ko? Bibitbitin ko pa rin ba sa araw na iyon ang lahat ng pagod na nararamdaman ko ngayon? Ano ang itatawag ko sa pagod, kapag dumating ako sa araw na iyon?

The Fall
Czeslaw Milosz

The death of a man is like the fall of a mighty nation
That had valiant armies, captains and prophets,
And wealthy ports and ships over all the seas,
It will not enter into any alliance,
Because its cities are empty, its populations dispersed,
Its land once bringing harvest is overgrown with thistles,
Its mission forgotten, its language lost,
The dialect of a village high upon inaccessible mountains.